مطالعه ابراز هیجان تاریخچه طولانی دارد.
داروین با دیدی کاردکردی به ابراز هیجان، آن را وسیله‌ای برای رساندن
اطلاعات درونی شخص به دیگران می‌داند و معتقد است که جلوه‌های هیجانی برای
سازگاری و تغییر دیگران به کار رفته‌اند و چون ارزش بقا داشته‌اند، حفظ
شده‌اند. از زمان فروید تا به حال هیجانهای سرکوب شده برای نشانه‌شناسی
بیماری روانشناختی و جسمانی نامناسب تلقی شده است؛ ولی ابرازگری نوعی
بی‌ادبی و در عین حال، مفید فرض شده است. کرینگ و همکاران ابرازگری هیجانی
را به عنوان نمایش بیرونی هیجان بدون توجه به ارزش (مثبت یا منفی) یا روش
(چهره‌های کلامی و حالتهای بدنی) تعریف می‌کنند. برخی افراد هیجانشان را
آزادانه و بدون نگرانی از پیامدهای آن ابراز می‌کنند. برخی دیگر، در انتقال
حالتهای هیجانیشان محافظه کارند؛ برخی دیگر، در انتقال حالتهای هیجانیشان
محافظه کارند. برخی افراد هیجانشان را ابراز نمی‌کنند ولی راحتند؛ اما
افراد دیگری نیز هستند که وقتی هیجانشان را بازداری می‌کنند، تنیده هستند و
با خطر آشفتگی روانشناختی و مشکلات بالقوه جسمانی مواجه اند؛ برخی
هیجانهای ناراحت کننده را در ذهن خود مرور می‌کنند و افرادی نیز ممکن است
ابرازگر یا غیر ابرازگر باشند، ولی در عین حال در مورد سبک ابرازگری خود
متعارض باشند.
فروشگاه پرسشنامه ،
پروتکل و پاورپوینت ایران تحقیق را مشاهده کنید
- ۹۶/۰۹/۰۲